Bir toplulukta
konuşulan, sindirmesi en zor kelimeye dönüşüyor bazen ölüm.
Koşuşturmalarımızdan izin alıp üzülemesek de, vakti sükuna varınca akrep ve
yelkovan, bir ses yankılanıyor en sol yanımızdan; “gitme…” Çaresizce de olsa, tüm
yaşananlar fotoğraflardaki tebessümün ardına da saklansa; “gitme…”
Düşündükçe, anılar
buğulanıyor, kaybetme düşüncesi ve bekleyiş insanın canını hep yakıyor. Çocukça
ya da bencilce ama ‘başınız sağ olsun’ sözü kulağı sağır edecek; “gitme…”
Gurbet deseler de
bu uzaklığa, toprak kadar çekmezmiş insanı içine. Bu yüzdendir belki şimdiden
bu özlem, bu küskünlük... Ama gitmekse bu acının ilacı, lal olmaya razıdır
dilim. Bir dizeye saklanır gidişin; ‘Sabır zor olsa da tevekküldeyim.’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder