Sefer Eyle

Çokça kez okuduğumuz, yazdığımız dizelerin arkasında neler saklıdır bilmeyiz. İnce ince işlenmiştir oysa şiirde anlam bulan kelimeler. “İlim, ilim bilmektir. İlim, kendin bilmektir. Sen kendini bilmezsin ya nice okumaktır.” Diyor, Yunus Emre. Kendimizi bilmek, tanımak ilim ile bu kadar bağlı aslında ona göre. Sahi insan kendini bilmeden ne öğrenebilir ki?

Çağlar öncesindeki tapınaklara bakıldığında bile “Kendini Bil” yazısını görebilirken, günümüzde buna ne derece dikkat ediyoruz? Kendini bilmek denince en sevilen yemek, sevilen renkten ötesine gidemiyoruz belki de. Peki bu kadar vurgulanan ve Yunus Emre’nin ilim diye tanımladığı bu bilgi neden bu kadar önemli?

Kendimizi bilirsek, insan kavramını biliriz, insanı bilmek, yaratılışı bilmektir. Yaratılışı bilmeyen doğayı bilir mi? Her şey birbirine bu kadar bağlıyken ve düzen içindeyken kendimizi tanımadan devam ettiğimiz yaşamın bize vereceği zararlar kaçınılmazdır. Madem kendini bilmek insanı, insanlığı bilmektir, bunun tersi düşünüldüğünde kendini büyük gören ya da büyüklüğünün farkında olmayan insanlarla karşılaşmamız son derece normaldir.

Okumak gerek ve araştırmak. Kendini bilmenin, tanımanın yolu bunlardan geçmekte. Ancak kendini bilen birey, insanı ve yaratılışı anlar, insanda kendinden izler görür. Ve yaratılışı anlayan insan doğayı okur.

“Kendinden kendine sefer eyle.” Diyor, Mevlana. Bir an durup düşünsek ve seferler yapsak kendimize. Küçük kaçamaklar koysak adını ve bilsek kendimizi. Hislerimizi, yeteneklerimizi, inanç, duygu ve düşüncelerimizi… Denesek yalnızca ve sıyrılsak cehaletin parmaklıklarının ardındaki hapis hayatımızdan.

      Kendini bil, bu en güzel adımdır hakikate.